Oor donsies, drome en dromme

Verlede week was ek weer eens bevoorreg om in die meesterlike menswees van Dr Bruce Copley te deel. Soms wens ek dat ek elke mens wat daarna streef om balans in die lewe te kry met Copley in aanraking te bring. Jy sien, hierdie man het die kuns van outentieke lewe bemeester. As meesterlike musikant en opleier marsjeer hy op sy eie tromslag. En wat ‘n tromslag is dit nie.

Copley is een van daardie meesters wat met die metafoor van ‘n waterpyp as musiekinstrument vir onderwysers wys dat ons geroepe is om die buitengewone uit die algemene te haal. Ons moet weer leer om potensiaal te ontsluit, in onsself en andere. En vir elkeen van ons is dit maklik. Die belangrikste is dat ons weer die eenvoudige dinge in die lewe leer waardeer. En dit geld nie alleen vir almal wat opleiding gee nie, maar almal wat op hierdie aarde leef.

Een van die dinge wat my sal bybly het gebeur kort na Copley se vier dae lange opleidingsessie in Bloemfontein. Dis Vrydagaand. Hy het dag en aand vir die hele week passievol klasgegee, maar op my uitnodiging kom kuier hy by ons aan huis. Terwyl hy deur ons erf stap ervaar ek waar hy sy energie vandaan put. Hy stop en blaas donsies uit klein blommetjies waarby ek elke dag verbystap sonder om hulle te sien. Hy en sy sielsgenoot Barbara Kennedy raak liries oor ‘n Vrystaatse sonsondergang wat ek elke dag as vanselfsprekend ervaar. Dan leer hy ons om ‘n vuur op die antieke manier te maak. Ons draai stokkies met ‘n Boesmansboog, en wanneer die lekker rookreuk die lug intrek vertel hy ons van die krag van vuur, die wonder van die natuur se elemente en die verwantskap tussen vuur en passie.

Die aand kruip nagwaarts en Bruce en Barbara leer my en vriende se kinders die ritme van dromspeel. Die hartslag van die lewe. Ek bewonder die geduld van iemand wat ‘n volle week intensief kursus aangebied het, en nou met die vrede wat alle verstand te bowe gaan sy passie met ons almal deel. Weer leer ek dat mense wat vonkel in wat hulle doen altyd die vonk van passie kan laat brand, dat hulle ligdraers is, dat hulle ‘n verskil maak. Maar meer nog, dat dit vir hulle nie gaan oor die jaagtog na produktiwiteit en produksie nie.
Eerder oor die slakkepas van waardering en dankbaarheid.

En dis wanneer hulle laataand wegry dat ek hartseer is oor die feit dat ek so dikwels vergeet dat die lewe ‘n geskenk is om stadig oop te maak, om te geniet, om te waardeer. Dit kos niks om donsies te blaas en prentjies in die sonsondergangwolke te sien nie. Net oop oë, ‘n oop gemoed, en die wete dat ons omring word deur wonderwerke.
Elke liewe oomblik.